Het begint al vroeg op de avond.
Hoewel ik het nieuws al tig keer op de radio gehoord heb en er niet vrolijker van word, hang ik toch alweer aan de lippen van de nieuwslezeres.
Ik merk dat ik in alles wat rondom mij ligt en gebeurt redenen vind om mezelf niet aan het werk te zetten. Om niet in gang te schieten en te doen wat ik mezelf had voorgenomen te doen.
Ik voel me er niet goed bij en weet dat ik er toch eens iets van te maken heb. Ik ben teleurgesteld in mezelf.
Ik weet dat ik aan het uitstellen ben en dat besef komt tegelijkertijd met het besef dat mijn deadline nadert. Time is ticking en hoe langer ik het laat aanslepen om mijn opdracht af te werken, hoe moeilijker het wordt. Hoe meer stress ik mezelf op de schouders haal. Bang om mijn deadline niet te halen.
Het is niet dat ik er niet aan wil beginnen. Helemaal niet. Ik vind het super boeiend wat ik te doen heb. Een webinar in mekaar boksen. Ik heb er al mega veel zin in om het te geven. Alleen, heb ik nog niets concreets.
Want, ik weet niet zo goed hoe er aan te beginnen. Dus duw ik het steeds verder naar voren. Met het risico dat ik uiteindelijk een zeer chaotisch webinar zal geven. En dat wil ik helemaal niet. Ik wil het net heel goed doen.
De onzekerheid, die speelt me nu parten. Heb ik wel genoeg te vertellen? Wie ben ik om hierover anderen te inspireren?
Mijn lichte drang naar perfectionisme ook. Gaat het wel goed genoeg zijn?
(En die kan soms ook wel iets minder licht zijn, zoals vandaag)
Ik loop vast.
Het op de lange baan schuiven, helpt me niet. Dat weet ik wel. Ik had al veel verder willen zitten dan waar ik nu zit. Maar nu, nu zit ik nergens omdat ik er gewoon nog niet aan begonnen ben.
Het zelfbeklag heeft lang genoeg geduurd. Ik heb iets te doen. Al is het maar iets kleins. Ik wil er een begin aan maken. Een eerste kleine actie zodat ik die start neem.
Ik neem mijn laptop en ga comfortabel zitten. Ik beloof mezelf minstens 15 minuten te focussen op de grote lijnen van het webinar. Focusmuziek in mijn oren en daar ga ik.
Ik begin te typen. Woord voor woord. Zin voor zin.
Ideeën komen uit mijn hoofd op het scherm. En voor ik het weet, begin ik er een structuur in te zien.
De 15 minuten worden een uur. Zonder dat ik het doorheb.
Omdat ik zo in mijn flow zit. Omdat ik er plezier aan beleef.
Als ik na een uur mijn pc afsluit, ben ik blij.
Heb ik een gevoel van voldoening.
Ik ben trots op op mezelf omdat ik mezelf wel heb kunnen bewegen de start te maken.
Blij met wat ik al gerealiseerd heb.
Ik voel me tevreden over wat ik nu al in handen heb om er verder mee aan de slag te gaan én opgelucht dat het alvast geen chaotisch webinar wordt.
Heb jij ook wel eens last van uitstelgedrag?
Leg jezelf geen te hoge verwachtingen op maar beweeg jezelf wel tot die eerste kleine actie.
En weet, 5 à 10 minuten zijn beter dan niets. Mogelijk brengen die jou al een heel eind verder.
Welke kleine stap kan je nu zetten om die start te maken?