Ze waren op. Allemaal. Ik had niets meer te vertellen. Het is te zeggen, mijn hoofd draaide overuren. Daar was een overvloed aan woorden. Door elkaar gemixt in de blender. Onverstaanbaar. Luid. Veel. Geen zin echter die klaar was om naar buiten te komen.

Ik heb geleerd te voelen en te leven op het ritme van wat ik voel. Soms wil dat zeggen dat ik snel ga. Dat ik voluit leef, ergens in duik met alles wat ik heb en ben. Dat ik plan, lach, maak, doe, leer, enz. Even goed betekent het dat ik af en toe helemaal stil val. Dat ik rust, niets doe, moe ben, dat er een zwaar deken over mij lijkt te liggen. En alles daartussen is er ook natuurlijk.

De omstandigheden spelen hier uiteraard een rol. Drukke tijden vragen om snel kunnen gaan, maar het gebeurt ook dat de omstandigheden en mijn eigen ritme minder goed afgestemd zijn op elkaar. Dat was de laatste weken bijvoorbeeld zo.

Op het ritme van Afrika

Ik heb een tijdje bij een vriendin gelogeerd. In between houses zoals dat dan heet. Ik had een eigen plekje dat ik huurde tot ergens half januari en eind februari zou ik in mijn eigen huis (jep!) kunnen. Vermits ik nogal flexibel ben en de afgelopen 6 jaar zo ongeveer overal en nergens gewoond heb, was dat peanuts.

Hier in Afrika gaat de tijd een beetje anders dan in Europa. Heel wat dingen duren veel langer (klantendiensten, installeren van internet, een antwoord krijgen op simpele vragen, enz.), heel wat dingen zijn veel verder (‘around the corner‘ is hier niet letterlijk te nemen, dat kan makkelijk het volgende dorp betekenen) maar er is ook een veel gezapiger levensritme. Eén van de redenen waarom ik ervoor koos om me hier te settelen.

Ik keek enorm uit naar de dag dat ik die sleutel zou krijgen en in aanloop daarvan overwon ik op het ritme van Afrika een grote angst van mij, kocht ik een hele huisraad bij elkaar, ging ik het gevecht aan met ettelijke klantendiensten voor internet, enz.

Mijn grote angst was links rijden in een land waar een rijbewijs en een autoverzekering doorgaans overbodige luxe zijn. Vooral omdat ik ook in België zelden met de auto gereden had. Het grootste deel van mijn volwassen leven had ik geen auto nodig en ik heb dan ook maar een klein jaartje zelf een auto bezeten en dan nog wel samen met mijn toenmalig lief. Om te leren rijden. Eens dat van de baan was en het rijbewijs binnen, ging de auto buiten. Mijn ervaring is dus beperkt… Maar kijk, ik kocht een auto, reed er heel Kaapstad mee door en ondertussen kan ik me niet meer voorstellen dat er tijd was waarin ik dat niet deed. Angst overwonnen: check!

Maar bon, het huis dus! Ik was er helemaal klaar voor: ik had afspraken gemaakt voor het leveren van meubels en de hele resem opgeslagen spullen zou ik zelf over en weer brengen met mijn eigen autootje mét verzekering en zonder schrik. Check!

En toen sloeg er een bom in

Net voor het zover was en ik ein-de-lijk de sleutel zou krijgen, kwam er echter plots slecht nieuws. Het had niets met het huis te maken, maar wel met mijn achterban in België. Op twee weken tijd bleek dat mijn nichtje en petekind een nogal zeldzame aandoening aan haar nieren had, die nogal vergaande gevolgen had én dat mijn vader kanker had.

Stilte. Weg woorden.

Die had ik niet zien aankomen. En het zijn ook van die dingen waar je weinig aan kan doen. Zeker wanneer je zelf aan de andere kant van de wereld zit. Het was ook meteen de eerste keer dat ik echt overwogen heb om vroeger terug richting België te gaan.

Het resulteerde in veel telefoontjes met het thuisfront, veel tranen langs alle kanten van de lijn en camera, maar ook in een heel dubbel gevoel over mijn huis en verhuis. Ik keek er minder naar uit en voelde er ook weinig voor om het te delen. Het enige waar ik naar uit keek was om eindelijk weer even helemaal alleen te kunnen zijn. Om gewoon te kunnen zijn en voelen en mijn eigen ritme te volgen.

Daar waar ik anders met plezier foto’s op Facebook zou gedeeld hebben, was het nu oorverdovend stil. Er waren simpelweg geen woorden.

Toen ik de sleutel ging halen en uiteindelijk alleen op het houten terras stond en in de verte naar het prachtige zicht staarde, waren er enkel tranen. Geen echte blijdschap. Ik belde voordien met mijn moeder en mijn vader en toen zij vroegen hoe het voelde kon ik niet antwoorden. Want goed voelde het alvast niet. Er kwam zelfs een groot ander verdriet terug. Want de vorige keer dat ik een nieuwe stek had gekocht (toen nog in België) verdween mijn broer. Ik moest de sleutel gaan halen en verhuizen op zijn verjaardag, enkele weken nadat hij verdween. Ook toen waren er geen woorden en dus ook die tranen kwam terug.

There is only one way up

Het heeft even geduurd voor mij om weer boven water te komen. Met kleine stapjes. Zo maakte ik een zoektocht met brieven en een kadootje voor mijn petekind. Die woorden waren al terug. Mijn manier om er te zijn voor haar. Om iets te doen met een situatie waar niets aan te doen valt. Ik belde/bel bijna dagelijks met mijn vader. Soms met tranen en soms zonder. Soms met veel woorden en soms met weinig. Soms over onbenullige dingen en vaak over kanker. De impact ervan. De angst. Het verdriet.

Het heeft ook even geduurd eer ik dit kon neerschrijven. Zo gaat dat met een proces. Eerst wordt je overvallen en overweldigd. Worden alle woorden weggevaagd. Dan keer je naar binnen en nemen emoties het over. Langzaamaan keren er woorden terug. Zo kan je na een tijdje voorzichtig weer naar buiten, naar de binnenste cirkel rond jou. Familie en vrienden of simpelweg wie het dichtst bij jou staat. En die mensen kunnen soms fysiek mijlenver weg zijn, dat maakt niet uit. Tot slot komen de woorden terug en kan je naar de grotere cirkel rondom jou en wordt het een deel van jou, een deel van wie je bent.

Verwacht nooit van jezelf om veel woorden te hebben en weinig emoties. Verwacht niet om snel te zijn. Het loont om in te tunen op dat eigen persoonlijke ritme. Het is het enige zinvolle ritme. En het is helemaal ok om met een sleutel in de hand en tranen in je ogen in je nieuwe huis te staan. Messy it is en messy is fine. It’s called life.

En doordat de woorden terug zijn, komen ook de beelden en de goesting weer en dus toon ik eindelijk een klein stukje huis:

Het proces van meubels in elkaar zetten, goed vloeken (ikea is een droom I tell you!) en het resultaat. Mijn plekje en het uitzicht…

En vanuit dat favoriete plekje (de hangstoel op het terras), keek ik naar de prachtige bergen in de verte en zag ik plots ook een ‘silver lining‘. Elke tegenslag en moeilijke periode is ook een kans om even terug te plooien en de banden met de mensen die je het nauwst aan het hart liggen te versterken. Er kan ruimte zijn voor verdriet maar tegelijk ook voor geluk en soms kan je die twee dan samen voelen en dat voelt helemaal ok.

Op datzelfde terras waar eerder tranen stroomden, stromen nu woorden uit mijn pen. Gelukkig voor mij (maar minder voor de gemiddelde klantendienst hier) zijn al mijn woorden ondertussen zo goed als helemaal terug! You gotta love your rhythm… 

Sofie