Met de billen bloot.

Niet letterlijk natuurlijk, maar zo voelde het wel even. Alsof er een grote, krachtige golf zich over me heen gestort had en al mijn kleren meegenomen had. ‘Exposed’ was het enige woord dat ik kon uitbrengen, want dat doet mijn hoofd dan als ik overspoeld word door emoties en prikkels: in het Engels denken. Vreemd genoeg lijkt het Nederlands dan telkens weer afbreuk te doen aan wat ik werkelijk voel. Ik kan niet verklaren waarom… of misschien ook wel. Misschien is dat Engels wel een laatste poging van mijn hoofd om een muurtje op te trekken. Om mensen tóch niet meer helemaal tot bij mij te laten komen.

Kwetsbaarheid.

Ik wil, net zoals zovelen onder ons, niets liever dan gezien en gehoord worden. Daarover ging mijn ‘pijn’ ook die avond. Steeds weer de uitdaging aangaan om mezelf te mogen tonen, authentiek te mogen zijn en steeds weer het deksel op mijn neus krijgen en een rijtje stenen bij te metsen aan de muur die ik eigenlijk helemaal niet wil.

Teleurstelling.

Boosheid op mezelf.

En hij wist nét de juiste knopjes in te drukken waardoor de one-way mirror die ik als raam in mijn pantsermuur gezet had, disfunctioneerde en hem liet binnenkijken.

Exposed.

Met de billen bloot.

Kwetsbaarheid.

En mijn hoofd dat zich afvroeg: “Hoe heeft hij dat knopje gevonden?”.

Ik mocht er zijn op dat moment. Met mijn pijn, mijn tranen en mijn chaotische hoofd vol dansende lottoballen. Ze dansen dan zo snel door elkaar dat ik er niet in slaag ook maar eentje vast te grijpen en te kijken wat erop staat. Ik moet wachten tot de muziek stopt en er eentje naar me toe rolt. En nog een… en nog een. 4 dagen later kan ik dit schrijven. De lottoballen zijn uitgedanst en ik heb terug woorden, ín het Nederlands.

Kwetsbaarheid.

Authenticiteit.

Maar vooral, Dankbaarheid, met een hele grote D.