Ik ben best goed in hulp vragen. Is het iets typisch vrouwelijks of is het omdat ik het geleerd Heb? Of ben ik gewoon een prinses die graag op haar wenken bediend wordt?
Ik las ooit ergens in een pseudo-wetenschappelijk artikel dat mannen minder snel hulp vragen dan vrouwen. Dat ene experiment dat je ook wel kent waarschijnlijk: mannen en vrouwen moeten de weg vinden met kaart en kompas. Vrouwen en mannen komen even snel op hun bestemming, alleen vragen vrouwen de weg aan voorbijgangers en lopen soms verkeerd omdat die het ook niet altijd weten, terwijl mannen aan niemand de weg vragen, maar het zelf uitzoeken met de kaart en kompas.
Ik ben zo’n vrouw en ondanks dat ik blind ben vind ik dus minstens zo snel de weg. Letterlijk, maar figuurlijk ook in het leven.
Ik vind het geen probleem (meer) om aan de buurman, een vriendin of de broer van een vriendin te vragen om mij te helpen verhuizen. Het valt me niet lastig om mijn ouders te vragen of ze mij op de luchthaven willen komen halen of naar het station brengen. En ik voel me ook niet (meer) schuldig als ik iets aan een ander vraag. Enerzijds vertrouw ik er meestal op dat de ander vrij is om ‘nee‘ te zeggen en die vrijheid ook durft gebruiken.
En daarnaast speelt het ook een grote rol dat ik als blinde persoon zelf zo in mijn nopjes ben als ik eens de helper mag zijn. Ik vind het heerlijk als iemand mij om hulp vraagt en ik me nuttig kan maken. Voelen anderen dat dan ook niet op hun manier? Vinden we het niet bijna allemaal stiekem heel erg leuk om nuttig te zijn voor een ander?
Volgens mij ben ik niet altijd een even grote prinses geweest die voor alles hulp vroeg. Ik heb ook een stevige ik-moet-en-zal-alles-zelf-doen-kant.
Gelukkig ben ik blind. Ja dat meen ik in dit geval.
Blind zijn heeft me gedwongen hulp te vragen. Sommige dingen vond ik gewoon te lastig omdat ik ze niet kon doen zoals anderen dat deden en beetje bij beetje merkte ik dat hulp vragen en die hulp ook aanvaarden dan de boel aangenaam vergemakkelijkte.
Door telkens opnieuw op obstakels te stuiten – en door in te willen zien dat een ander mij zou kunnen helpen – creëerde ik een positieve relatie met hulp vragen. Ik ondervond aan den lijven dat het best mee kan vallen als iemand je helpt. Of sterker nog, het kan super leuk zijn.
Ik herinner me nog levendig hoe schuldig en verwend ik me voelde toen mijn mama mij met de auto naar Brussel bracht in mijn eerste jaar als kotstudente. Iedereen ging met de trein naar zijn/haar kot. En uiteraard deed ik dat ook flink elke week. Tot ik na een paar maanden durfde toegeven dat ik dat soms best pittig vond en dat ik er tegenop zag met volle rugzak en witte stok de jungle van Brussel te overwinnen.
Af en toe gaf mama toe en bracht ze mij op zondagavond met de auto naar mijn kot. Dan voelde ik me zo schuldig, een rotverwend nest. Nadat ik daar een kwartier op had zitten kauwen en uiteindelijk zei dat ik me schuldig en verwend voelde, zei mama simpelweg: “Maar nee, het is oké!”. En dan hadden we nog een fijne babbel of een leuk momentje in de auto voor de week begon.
Ook met papa had ik af en toe tijdens mijn studententijd deze zondagavondritjes. Met hem leverde het gegarandeerd heerlijke mijmeringen op over zijn overleden ouders. Hoe zijn moeder me in de watten zou hebben gelegd als ze nog leefde en hoe ze trots zouden zijn. Verhalen gemengd met herinneringen en verzinsels over lekker Chinees eten en stiekem cadeautjes toegestopt krijgen.
Ik heb heel warme herinneringen aan die autoritjes.
Maar ze zijn meer dan alleen fijne momenten. Het zijn referenties geworden voor mijn systeem. Elke keer in zulke situaties – en er zijn er nog veel anderen – kreeg ik de impliciete boodschap: “Hulp vragen is positief. Hulp vragen voelt goed.”
Waardoor ik elke keer een beetje minder schuldgevoel had of elke keer een beetje minder weerstand had tegen me laten helpen, wat het leven zoveel makkelijker en fijner maakt.
- Hoeveel weerstand heb jij tegen hulp vragen?
- Hoe vaak zeg jij tegen jezelf dat je het allemaal alleen moet doen of dat je niet zomaar iets aan een ander kan vragen?
- Hoe voelde het toen jou voor het laatst een helpende hand gevraagd werd?
- En wat kan je doen om de ander echt de vrijheid te geven nee te zeggen?
- Maar ook, hoe sta je toe dat een ander ja tegen je zegt?
Mei Lan